"برق که میرود همه میگوییم :نور کجا رفت؟
و برق که می آید همه چشمان خود را میمالیم و میگوییم تاریکی کجا رفت؟"
میگفت:
"دقت کرده ای یکی دو ساعت که از تاریکی میگذرد چقدر راحت چشمهامان به تاریکی عادت کرده و راحت میبیند؟"
میگفت:
"همیشه همیجور است. عادت میکنیم، خیلی زود، خیلی زودتر از آنچه فکرش را بکنی..."
این سومی را ای کاش درست گفته بود
پ.ن: قبل ترها بغض را فرو میخوردم
حالا اما
بغض مرا فرو میبرد در خود...
و باز هم عطش خاموش نخواهد شد