زندگی یک صحنه است که به دستور کسی در آن پرتاب میشوی و وقتی در آن افتادی باید طولش را طی کنی و برای این طی کردن هزاران روش وجود دارد . روش هندی ، روش آمریکایی و ...
وقتی یک بار آن را طی کنی دیگر کافیست ، تو زندگی کرده ای . از صحنه خارج میشوی و میمیری . زمانی که تو برای این طی کردن صرف میکنی مهم نیست ، چیزی که مهم است شکل طی کردن توست . مهم این است که آن را خوب طی کنی . یعنی اینکه در سوراخ سوفلور نیفتی . یعنی بجنگی ،نگذاری خفه ات کنند . یعنی اینکه به چیزی ایمان داشته باشی و به خاطرش بجنگی . و اگر اشتباه کنی به درک مهم نیست ، اشتباه کردن بهتر از هیچ کار نکردن است .
پ.ن : یه موقعی این متن خیلی روم تاثیر میذاشت