<بعضی وقتا باید درد رو پیش خودت نگه داری،
تو خودت
گاهی چون محرمش پیدا نمیشه
گاهی هم چون خیلی بزرگه، اگه بیرونش بدی، از عظمتش کم میشه، باید تو خودت نگه داری که بزرگت کنه. که قلبت رو صیقل بده. که صافت کنه. باید تو خودت نگهش داری که شایسته اش بشی، شایسته دردهای بزرگتر و زخمهای عمیقتر. دلهای صافتر و دستهای پاکتر.>
این کامنت آرش واسه پست قبلیه . وقتی داشتم میخوندمش یاد این جمله شریعتی افتادم :
حرفهایی هست برای نگفتن
و ارزش عمیق هر کسی
به اندازه حرفهایی است که برای نگفتن دارد
اون دردی که من ازش گفتم اما از این جنس نیست . من فقط میخوام بدونم چرا ، فقط همین .
ولی مطمئنم اون بالاها یه خبرایی هست . اینا برای پاک شدن لازمه ، برای صاف شدن ، برای لایق شدن .
یه دوستی میگفت :
آخر این سفر رسیدن نیست
من میگم این سفر نه آخرش مهمه نه رسیدنش نه غرق شدنش ، به هر جا برد بدون ساحل همونجاست . حتی اگه ساحلش ته دریا باشه