در من این جلوه اندوه ز چیست ؟
در تو این قصه پرهیز که چه ؟
در من این شعله عصیان نیاز
در تو دمسردی پاییز که چه ؟
حرف را باید زد
درد را باید گفت
آخه کسی پیدا نمیشه به بعضی از این آدمایی که میشینن پشت ماشین بگه که فلسفه استفاده از ماشین اینه که نسبت به وقتی که پیاده میری زودتر برسی وگر نه پیاده رفتن هم مفیدتره هم استرسش کمتره .
دارم کم کم یاد میگیرم که یه سری چیزا رو جدی نگیرم . یا حداقل به خودم تلقین کنم که خیلی مهم نیستن . چیزایی که تا چند وقت پیش با شنیدنشون ( یا فهمیدنشون ) دو سه هفته میریختم به هم .
تصمیم گرفتم خودمم بشینم و تماشا کنم بازیای سرنوشتو ، خیلیم تلاشی واسه عوض کردنش نکنم که ...
تصمیم گرفتم این بار دیگه همه چی رو بسپرم دست خودش . فقط بدیش اینه که بعدا نمیتونی خِرِشو بچسبی که بی معرفت با ما هم !!!
فقط یه چیزیو میدونم ، همه این چیزا یه جایی اون گوشه ذهنم میمونه .
اصلا مگه مانا نیستانی چی گفته ؟
مگه تا حالا توی تمام کاریکاتورا خر و گاو و ... به زبون فارسی حرف نمیزدن ؟
خب حالا یه بارم یه سوسک ترکی حرف بزنه
جالب اینه که یه عده که به اصطلاح خودشونو اصلاح طلب میدونن کاسه داغتر از آش شدن
میگن قراره حکم سنگینی واسش ببرن ولی من دارم به این فکر میکنم که وقتی آزاد شد چه شکلی میخواد اینجا زندگی کنه
نمیدونم چرا دارم از خودم دور میشم
از اونی که میخواستم باشم و الآن نیستم
کسی که هر روز به جای نزدیک شدن بهش ازش دور میشم
اشتباهات زیادی کردم ، میدونم
یه جاهایی باید محکم می ایستادم و میگفتم نه و جرات نکردم
یه وقتایی یه کارایی کردم که نباید میکردم
باید فکر کنم ، به همه چی
باید برگردم به گذشته و ببینم این دور شدن از کی شروع شده
و بالاخره باید تصمیم بگیرم و این سختترین قسمت کاره
یه جایی خوندم :
شجاع ترین آدم کسیه که میترسه ولی بالاخره تصمیم میگیره
و من باید سعی کنم شجاع باشم